12 en 13 februari dag 15 en 16

We vertrekken stipt om 8u vanuit Nha Trang en gaan op weg naar Phan Thiet/Mui Ne. Reeds na een half uur stoppen we voor een Hindoestaanse tempel, Thap Bapo Nagar. Deze is nog behoorlijk intact. Er zijn veel mooie beelden bewaard gebleven: o.a. de Linga en de Ioni. Te vergelijken met een vagina en penis; het begin van alle leven. Enkele keren erover wrijven zorgt voor een gelukkig leven (ja, ja..)
We boffen wederom: hier wordt 's ochtends ook een dansvoorstelling gegeven. De op een houten trompet gespeelde muziek doet samen met de trom enigszins Arabisch aan. Het wordt al warm en alles voelt wat klam aan, maar ja we zitten in de tropen.
We vervolgen onze reis naar de schelpen pagode Tuphan. Op één van de foto's zie je de bek van de walvis. Hier aanbeden als god van de zee. Nieuwsgierig ben ik erin gelopen om te kijken waar Jonas in de walvis naartoe kan lopen. Het pad is lang en kronkelig. Gaat sterk op en neer; er zijn kleine bruggetjes en het is heel nauw. Vanaf het begin is het vrij donker en heb ik mijn lamp op de telefoon aan. Vleermuizen vliegen verstoort op. Af en toe een windvlaag van verse lucht, maar dat blijkt door gaten in de wand te komen. Na zo'n 500-600 meter geef ik op, omdat ik zie dat we nu eigenlijk bij de bus terug behoren te zijn. Een beetje rennend, soms struikelend kom ik er weer uit. Nooit het einde gezien...
Links is de zuid Chinese zee en rechts heuvels, bergen met heel grote stenen. Nooit zo gezien.
In dorpjes vissen ze met grote netten op stokken die 's nachts worden neergelaten en beschenen met lampen. Een stukje verder zie je dan weer een viskwekerij van o.a. tilapia.
Wat later stoppen we bij een fabriekje van vissaus: 125 kg ansjovis en 15 kg zout worden laag op laag in een terracotta pot gestapeld en afgedekt. Het staat dan in de volle zon één jaar te fermenteren. Dit geeft 45 lt vissaus. Je kunt je voorstellen hoe het hier ruikt...
In de late namiddag komen we aan op het resort in Phan Thiet.
Ieder heeft een eigen huisje met alles erop en eraan. De foto's spreken voor zich. Het lijkt alsof we een hele dag in een ansichtkaart mogen leven, want de volgende dag verblijven we ook hier.
Even in mijn arm knijpen...