14+15 februari dag 17 en 18

Reeds vroeg vertrekken we uit ons idyllische oord aan de Zuid Chinese Zee. Het einddoel is Ho Chi Minh City. Voor het gemak houd ik de oude naam Saigon aan, die overigens nog volop in gebruik is.
Onderweg zien we veel plantages van het drakenfruit; een cactussoort dier we elke ochtend bij het ontbijt hebben. Het is een rood/roze vrucht met grote, niet scherpe groene stekels. Het vruchtvlees is intens wit met zwarte puntjes. We stoppen bij één van die plantages om eens rond te kijken. Ik maak een foto van een vrouw met zwarte tanden. Dat blijkt vroeger een schoonheidsideaal te zijn geweest. Nu mag het niet meer, maar vroeger werden de tanden ingesmeerd met een poeder dat in het glazuur trok. Vergroot de foto maar eens...
We komen langzamerhand richting Saigon, waarvan de contouren al van ver duidelijk worden door de heel hoge gebouwen. Architecten leven zich hier uit!
Eerst naar het Oorlog Museum. Wederom bizarre foto's en verhalen. Ook hier blijkt weer het verhaal eenzijdig te worden belicht, maar ook hier komen we erg vermoeid weer uit. Het komt wel erg binnen.
Een stukje lopen is dan prettig; we lopen door een drukke stad (drukker dan Barcelona op een topdag) naar de Notre Dame en het postkantoor, beide gebouwd onder de Fransen. We bezoeken ook het VerenigingsPaleis, waar op de laatste dag van de oorlog de Vietcong tank door het hek reed een de Noord Vietnamese vlag plantte. Even verder is nog een beetje het platform te herkennen waar de laatste Westerlingen in de laatste helikopter op het platform stapten.
Het is Valentijnsdag en wij worden verrast op een dinercruise. Mooie boot, mooie buffetten, stemmige band en een prachtig gezicht op nachtelijk verlicht Saigon, varen we de rivier (ook de Saigon) op en neer. Op het eind gaat het helemaal los met dansen.

De volgende dag vertrekken we héél vroeg: 6:30u naar de Mekong delta.
We bezoeken halverwege de Cu Chi tunnels van de Vietcong, die op het eind van de oorlog een gebied onderspanden van 250 km2! De tunnels zijn erg smal (60-70 cm) met een hoogte van 100-120 cm. Heel benauwend. Ventilatieschachten zien eruit als termietenheuvels; her en der zien we boobytraps, die bij het bekijken alleen al pijnlijk aanvoelen. Pinnen van 60 cm scherpe bamboe, waar je opvalt in een kuil of tegen je aan klappen op kruis- en gezichtshoogte. Gruwelijk.
We vervolgen naar een lunch bij de tante van "het napalm meisje" Kim Phuc. Tijdens de noodlesoep lunch zien we een documentaire over haar leven voor, tijdens en na de napalm aanval. Momenteel woont zij in Canada.
Zij en haar familie waren aanhangers van het Cao Da geloof. Dit is een combinatie van Boeddhisme, Taoïsme, Katholisisme en Confusionisme. Ook de islam heeft er een plaatst in. Toevallig wonen we een offerdienst bij (filmpje). Op de foto van beneden naar boven: profeet Mohammed, Christus, Confucius en Boeddha.
's Avonds gaan we op eigen gelegenheid wat eten en over allerlei marktjes lopen.